Πάντα τα κείμενα
θα είναι
μελαγχολικά,
φωνή κορυδαλλού στα σπάργανα της αυγής
Πάντα τα κείμενα
θα είναι
σκληρά,
αδυσώπητα, νευρωτικά,
λεπίδι που σκαλίζει μάρμαρο με κραυγή απελπισίας.
Πάντα τα σύννεφα
θα συντάσσονται για να τιμήσουν με σπονδές
την αθρήνητη απώλεια
Πάντα σε παρυφές λοφίσκου σκοτεινού
τα πουλιά που θα μαζώχνονται,
την καταχνιά θα διαλύουν
και τα φτερά τους
θα’ ναι κόκκινα.