Τα χωριά του Θεσσαλικού κάμπου όταν τα πρωτοβλέπεις μάλλον τα προσπερνάς αδιάφορα. Μικρά, φτωχικά, δίχως ιδιαίτερο χρώμα. Ίσως καμιά φορά ένα παλιό χρωματιστό σπίτι, πλίνθινο, να σου κεντρίσει την περιέργεια. Τίποτα παραπάνω. Αριθμούν πενήντα με εκατό σπίτια με συνήθως καλλιεπή εκκλησία στο κέντρο τους. Δεξιά-αριστερά-πάνω-κάτω αγροί πάντα περικυκλώνουν την κώμη, αλλού σπαρμένοι, αλλού τσαῒρια. Σε απόσταση χιλιομέτρων το βλέμμα δεν διακόπτεται παρά μόνο από δένδρα σποραδικά απαντώμενα, και άτακτα ριγμένα νεοτσιμεντένια κτίσματα.
Κάπου πιο πέρα το επόμενο και το επόμενο με ονόματα δυσανάλογα του μεγέθους τους. Παλιότερα είχαν ονόματα άλλα- Νταούτι, από τον ενεδρεύοντα Νταούτ-πασά. Παρακάτω ο επόμενος Τούρκος τιμαριούχος, με όνομα διαφορετικό και τίτλο αναμφισβήτητο, ήταν ο πνευματικός πατέρας ενός ακόμη κακόηχου ονόματος.
Οι κάτοικοί τους έβλεπαν κάθε μέρα στο βάθος τον ήλιο να χάνεται, δυτικά πίσω από τις τελευταίες βουνοσειρές τις Πίνδου. Πέντε αιώνες διήρκεσε αυτό το σύστημα. Πρωτύτερα Βυζαντινοί, Σλάβοι, Ρωμαίοι και πάντα εκείνοι ατένιζαν τις ίδιες βουνοκορφές, έχοντας, εν’ αγνοία τους, εγκολπώσει το δίδαγμα ενός σπουδαίου δασκάλου του Ζεν- Θα δούμε…
Είναι λιτοί και φειδωλοί, ίσως γιατί κατόρθωσαν από καιρό να αντιληφθούν την μεταβλητότητα της ύπαρξής και παράλληλα να κατέχουν την μοναδική βεβαιότητα. Τον θάνατο.
